Vergoeding voor (im)materiële schade na de dood: over perte d’une chance de survie en lost years

In het Nederlandse schadevergoedingsrecht fungeert
de dood als keerpunt: de direct gekwetste lijdt voor
zijn overlijden de schade en na zijn overlijden zijn
het diens nabestaanden. De kernvraag van deze bijdrage is of een verschuiving van de focus op schade
van nabestaanden naar die op de schade van de gekwetste na de dood, een oplossing zou kunnen bieden voor de kritiek dat de huidige civielrechtelijke
sanctie op het veroorzaken van iemands overlijden
(te) beperkt is. Deze analyse is gemaakt aan de hand
van het Franse concept perte d’une chance de survie,
dat in Frankrijk is gepresenteerd als een aparte immateriële schadepost, en de vererving van een Engelse lost years-vordering ten aanzien van het netto-inkomensverlies in de jaren waarin niet gewerkt kan
worden. Uit de analyse bleek dat deze veranderingen
niet de oplossing bieden voor het bezwaar dat het
huidige schadevergoedingsrecht in overlijdensschadezaken beperkt is. Een fundamentele herziening
van het systeem door een verschuiving van de focus
op de schade van nabestaanden naar die op de vordering van erfgenamen, ligt alleen al daarom niet voor
de hand.