Patrimonium: Autoriteit en vaderbiografieën

Kleine kinderen varen blind op de autoriteit van hun opvoeders. Naarmate zij ouder worden, leren kinderen het gezag van hun opvoeders beter te relativeren. Dat gaat niet zonder slag of stoot, het is moeilijk je los te maken van degenen van wie je totaal afhankelijk was. Misschien gold dat in het verleden wel het meest voor zonen in relatie tot hun vaders die juist door hun fysieke kracht en afwezigheid in de dagelijkse omgang gemakkelijk mythische proporties konden aannemen. De ontwikkelingsopdracht van elk kind is de ouderlijke alomvattendheid en almacht te relativeren. Meer dan dat gaat het daarbij om de bevrijding van de neiging te willen domineren of gedomineerd te worden in andere sociale relaties en in het verlengde daarvan om het verwerven van het inzicht dat autoriteit vooral een functie is in het maatschappelijk leven dat gereguleerd wordt door voor ieder geldende wetten.
Deze ontwikkeling van almachtsfantasieën tot mededogen met de vader die aan het einde van zijn macht is, vormt het patrimonium. In vaderbiografieën beschrijven zonen dit erfdeel: hoe zij overschaduwd werden door een (al)machtige vader en probeerden zich daarvan los te weken. Sommigen beschrijven hoe zij tot verzoening kwamen met de oude man en hem in zijn beperkingen konden accepteren, anderen blijven omzien in wrok en teleurstelling. Waarom is het voor zonen zo moeilijk om zich van hun vader los te maken?