Nudging: Next questions

In 2008 publiceerden gedragseconoom Richard Thaler en jurist Cass Sunstein hun bekende boek over nudges, waarin ze verslag doen van allerlei maatregelen die bedoeld zijn om mensen op subtiele wijze te stimuleren om verstandige keuzes te maken zonder de alternatieve keuze te verbieden. Acht jaar na het verschijnen van ‘Nudge’ kunnen we gerust stellen dat nudging een glansrijke entree heeft gemaakt in de wereld van gedragsdeskundigen en beleidsmakers. Waar psychologen in nudging een mooi concept vonden om de kennis die zij hadden over gedrag praktische handvatten te geven, heeft nudging bij beleidsmakers gezorgd voor nieuwe inzichten in de onderliggende processen die van belang zijn als men gedrag van burgers wil beïnvloeden. Het idee achter nudging is niet helemaal onbetwist en roept in sommige kringen discussie op over vermeende manipulatie (bijv. Yeung, 2012). In het algemeen gesproken echter spreekt het concept nudging een breed publiek aan en vindt het zijn weg in verschillende toepassingsvelden in het publieke domein zoals gezondheid, verkeer, financiën en klimaat.
Ondanks de enorme vlucht die nudging heeft genomen, wordt de grote potentie van nudging nog niet verzilverd. Om dit instrument voor gedragsbeïnvloeding optimaal te benutten is het belangrijk om niet blind mee te varen op een hype maar kritisch en systematisch te blijven kijken naar de mogelijkheden, randvoorwaarden en beperkingen van nudging. Daarbij moeten een aantal belangrijke psychologische kwesties worden geadresseerd die de kern van het idee achter nudges raken. In dit artikel benoemen we drie vraagstukken die naar onze mening prioriteit hebben omdat ze directe implicaties hebben voor de toepassing van nudges in de praktijk (De Ridder, 2014; Halpern, 2015): de verbinding tussen theorie en toepassing, inzicht in moderatoren die de effectiviteit van nudges beïnvloeden, en de langetermijngevolgen van blootstelling aan nudges.