Het Goede leren. Leraarschap als normatieve professie

Met deze rede onder de titel Het goede leren; Leraarschap als normatieve professie wil ik vandaag een mijlpaal markeren. Mijn rede heeft in de voorbereidingsfase te boek gestaan als een ‘dubbeloratie’, omdat het gaat om een herinstallatie en vernieuwing van mijn leeropdracht aan de Universiteit Utrecht op het terrein van de Levensbeschouwelijke vorming en omdat het de start markeert van het lectoraat Normatieve professionalisering aan de Faculteit Educatie van Hogeschool Utrecht. In dit laatste geval gaat het – in het jargon van een hogeschool – om een ‘lectorale rede’ of ‘openbare les’. Deze mijlpaal markeert wat mij betreft vooral de start van een intensieve samenwerking op het gebied van onderzoek tussen de Universiteit Utrecht en Hogeschool Utrecht. Daar zitten nogal wat haken en ogen aan, variërend van de discussie over verschillen in doelstelling en methodologie van onderzoek tot de kwestie welk deel van welk protocol voorrang moet hebben bij het organiseren van een gecombineerde installatieplechtigheid. (Wie doet de pr? Verdraagt een toga zich met een lectoraatspenning? En natuurlijk ook de vraag: wie betaalt wat?) Haken en ogen, naast kansen en mogelijkheden. In de loop van mijn betoog wil ik vooral ingaan op die kansen en mogelijkheden en presenteer ik mijn denken over de manier waarop die samenwerking in de praktijk vorm kan krijgen. Ik begin met een inhoudelijke verkenning van de manier waarop de beide onderzoeksthema’s Levensbeschouwelijke vorming (van het professoraat) en Normatieve professionalisering (van het lectoraat) op elkaar zijn betrokken. Mijn stelling is dat normatieve professionalisering, in ons geval de professionalisering van leraren, een vorm is van levensbeschouwelijke vorming.