Derdenfinanciering van collectieve schadevergoedingsacties: Over oude wijn en diepe zakken

Het juridische speelveld voor collectieve schadevorderingen is sterk in beweging, zowel in de rechtspraktijk als op het gebied van (voorgenomen) regelgeving. Zo komen (mogelijk forse) collectieve schadeclaims, zowel rijp als groen, met regelmaat in de media , evenals de afwikkeling van al langer lopende schadeclaims. Verder is het wetsvoorstel dat strekt tot invoering van een collectieve schadevergoedingsactie in behandeling bij de Tweede Kamer en heeft dit ook buiten de Kamer tot veel discussie geleid. Ook op Europees niveau krijgt het onderwerp aanhoudend de aandacht. In januari 2018 deed de Europese Commissie verslag van de voortgang van de implementatie van de aanbevelingen uit 2013 met betrekking tot collectief schadeverhaal en men beraadt zich op een vervolg. Een van de onderwerpen waar aan alle zijden van het speelveld mee wordt geworsteld is dat van de derdenfinanciering ook wel (‘externe financiering’) van collectieve schadevergoedingsacties. Het betreft een fenomeen dat overduidelijk in opkomst is, dat vragen oproept van zowel juridische als ethische en maatschappelijke aard en dat vooralsnog niet aan regulering onderhevig is. De worsteling leidt ertoe dat op korte termijn ook geen regulering te verwachten is. Het lijkt er sterk op dat hier om de hete brij wordt heen gedraaid. In deze bijdrage wordt het fenomeen nader onder de loep gelegd en de vraag gesteld of regulering geboden is en, zo ja, hoe deze er uit zou kunnen zien.