De verbazing van de dierenarts

De kat van mijn moeder was oud en ziek. We hadden het aangezien, geaarzeld, maar nu toch besloten dat het genoeg was zo. Ik gaf de kat, die rustig op de schoot van mijn moeder lag, een injectie, en Mosje (hij had maar één oog) sliep rustig in. Een vredig en goed einde. Vrijwel direct hierna kwam mijn (toen) nieuwe vriendin voor het eerst op bezoek. Mijn moeder was nog zo onder de indruk van het gebeuren dat ze tegen mijn vriendin zei, “oh, wat is dat toch mooi dat dit zo bij dieren kan, dat moest bij mensen ook zo kunnen…” Mijn tenen krulden in mijn schoenen, want ik wist dat mijn vriendin (arts) net vreselijk worstelde met de vraag of zij moest voldoen aan een verzoek tot euthanasie. Ik vermoed dat zij wel iets anders dacht over die hartenkreet van mijn moeder. Over het verschil gaat dit stukje.