De reikwijdte van de primaire en secundaire private zorgplicht: gelijke monniken, gelijke kappen?

Bij de vaststelling en aanvaarding van zorgplichten van secundair verantwoordelijke partijen doen zich diverse problemen voor. Te denken valt aan de gebrekkige causale relatie tussen de secundaire zorgplichtschending en de schade, maar ook aan
problemen op metaniveau, zoals het twijfelachtige preventieve effect dat een dergelijke zorgplicht genereert. Het alternatief van deze “secundaire aansprakelijkheid” lonkt echter wel, met name daar waar de primair aangesprokene niet-liquide, nietvindbaar of niet-toerekenbaar blijkt.

In deze bijdrage wordt de civielrechtelijke zorgplicht van secundaire, private partijen jegens bezoekers van openbare ruimten geanalyseerd, waarbij in het bijzonder bekeken zal worden of een terughoudende toetsing van dit type zorgplicht gewenst is.